GEDICHT

De meeuw

Meeuwengeschreeuw
Ik ben een meeuw
Meeuwengeschreeuw
in het Vlaamse bad-kuuroord Knok
daar ben ik een vliegende rat
omdat ik vuilniszakken openscheur
en ‘les Knokkenaars’ hierdoor zit in de rats

Meeuwengeschreeuw

dus vlieg ik westwaarts
weg van valse baronnen
naar de stad van poëten en Ensors

Meeuwengeschreeuw

daar vind ik andere ratten
bureaucraten bureaukratten
zij binden een zendertje aan mijn poot
verbonden met een Seagull-app
ik ben traceermeeuw Z 199

Meeuwengeschreeuw

Ik vliegvlogger richting de pier
buiten westen
als transmigrant
niet naar Engel- maar engelenland
Jonathan Livingstone’s droom achterna
 
De meeuwenradar kleurt rood
en ik eindig als wilde-vogel-paté
op de Knokkenaar zijn brood

meeuwengeschreeuw

(zomer 2022)

Een eenhoorn gevangen

Mensen hoor toe! Een héél vreemd voorval vond plaats. Een zeldzame eenhoorn werd gevangen genomen. Vanouds zijn deze woeste dieren met parelmoeren ogen en ivoren benen enkel ‘in den schote van enen suvere maeghet’ te vangen. Wel nu, mijn deugden hebben er één gevangen. Dat hoogst eigenaardig schepsel dat iets wegheeft van een ezel, buffel, edelhert, paard en geit kwam zich neervlijen tussen mijn verontruste dijen, zijn puntige hoorn gleed stout tegen mijn boezem aan. Veel te veel te dicht bij. Too much MeToo. Mijn onrust nam een toevallig mes en vilde hem nog voor ik het besefte. In mijn virginaal oor lispelde hij met foamy lips zijn laatste woorden: ‘God straft omdat enkel maagden mij kunnen vangen. Ik was liever gevangen door hot dertigers, met véél experience, man/ vrouw/ transgender… Enkel in het laatste uur van mijn boring leven heeft het lot toch mijn hidden wish vervuld.’ De ijlende eenhoorn bleef onverstaanbaar smoezelen in mijn met kwijl besmeurde oorschelp. ‘Nog een laatste wens?’. Schuimbekkend antwoordde het dier: ‘Poets mijn horny hoorn dagelijks met beeswax uit de bergen van Efeze!’ ‘Okidoki.’ ‘En gebruik als poetsdoek… !’ Toen werd hij rijp om als masker te dienen. Deze polishing cloth daar zeg ik niets over, enkel virgins like me beschikken hier over. 

lente 2023 

Testament van de calumet

‘Ik heb zoveel fiere rokers gekend, 
aanbidders en trouwe Meshinauwa’s,
ik ben content.
Ik begon met vrede stichtten bij de Sioux-stammen
bij de Pawnees, Cherokees, de Arawakken, Irokezen,
de Dakota Lakota, 
ik toefde in de hoogste kringen, 
kreeg een ode van Monsieur Baudelaire, een aria van Herr Bach, 
fans Georges Simenon en Georges Sand 
namen mij met grootste gratie in de hand,
geen minuut ben ik geweken 
van de lippen van Einstein, 
René heeft me vereeuwigd 
als icoon van de Moderne Kunst. 
Wat wil je nog meer?
Ik ben ok. I have zero killed.
Ik kreeg cultussen en clubs, wedstrijden en WK-toernooien. 
Werp me nu maar op de mestvaalt.
Geef me terug aan de aarde. 
Laat me gaan waar ik vandaan kom! 
Er zijn immers genoeg mummies in museums.
In kringloopwinkels beschimmelen wil ik niet.
Begraaf me in luchtige, licht-vochtige bodem.
O mijn kinderjaren als Bruyère wortelknol! 
Ik heb mijn pijpenkop erbij neergelegd.
Maarten waar ben je?
De wereld vapet of vast.
Ik blaas mijn laatste adem uit.
Ik R.I.P. 

Uit Tabak Taboek, 2024

Kobbe’s strijd (Arachnomachie)

Drieluik voor Gedichtendag te Wevelgem 31/1/25

                     I    
      
Good old times

Op de Kezel van de platse ver weg,
niet op de noen maar in de nacht
waar een bronzen mane het dorp bewacht                             
wrikkelde een achtpoter
die grillig en fijn in fonkelglans
het lot spon van groot en klein. 
Niet Sebastiaan, Warachna was haar naam.
Als een ei onder haar poten 
hield zij onze drie dorpen omsloten.

De mensen sliepen – simpel -
tussen het wilgenhout vertrouwd.
Haar oude poten vlechten kranig,
in noeste tred haar kloeke web  
dat vertelde van wat komen zou.
De éen boerde goed, de ander bleef een duts.
Sjamaan, geen truttemie, genaamd Morina
hield haar hertenoog gericht als een faars 
op de kobbe haar spinrag en sprak:

‘O kobbe wat weef je in de nacht?                                                     
Het is toch al chance dat op ons wacht?’
Stilte. ‘Nee’, zei zacht de duizendoog,
‘achtpoters weven het lot zoals het loopt,
mengel-wegelkens van leute en leed,
mijn speeksel spinselt zo het er uitkomt.’
Nacht na nacht en wie goed ort!
hoort in Wivilo’s huis geruis – tot 
verdomd! een gsm-gezoem het verstoort. 
 
  II

  Eerste rendez-vous

  Big Data – gelooft zijt gij ons aller – ja wat?
  Jij liet een world wide web ontstaan.
  Kobbe’s haren gingen direct rechtop staan. 
  Je kind Muskspin, verbindt ons al tegader - 
  met poten van glas en skinkels van zilverdraad,
  pixelknoezels weven op het ritme van je beursmaat
  vol clicks, bits, bites, vol scrolling swipes
  een intertwined tunnelweb
  door mediarchonten leep bespied.

  Morina richt haar faars op de www-santeboetiek
  Jij, nare fitsjefatsjerie-bak van alle narratieven
  ge-amballeerd in je netten schik je
  teer menselijk zeer tot getiktokte structuur
  een gevallen Borgesiaanse pdf-bibliotheek – 
  The Horror! - Laten we bourgondisch 
  detoxifieren! Toope naar de Barriere!
  Echt papier palpen! Zat van satijn-velijn!
  Vive les livres! Vingertoppen met inkt!

  Warachna voelt haar Dämmerung                                       
  haar palpen in de prak van Muskspin.
  ‘Ik kan niet meer weven wel en wee
  in het kleine huis van Wivilo –
  mijn ei is gesprongen – onhoedbaar - 
  mijn schalen zijn schotelantennes
  waar de wereld éen dorp is van glas.’
  Wat na Ragnarok? 
  Is Warachna naar de wuppe?

      III

      The Clash and… a thorn

      Guldenberg weent, landschap van woede
      Armageddon – kobbe in de clash met de clickspin
      elk zijn history slash memory, de ene runig en 
      kramikkig, de ander slekkevet van moneydreams 
      factcheck: Warachna is de kluts kwijt
      Muskspin spot – ‘Ik breng het universum in éen click.
      Jij oldie, gammele trick vol zielige romcom-kick.’
      ‘Jij jachtspin, klikspaan halve maan…’ 
      toen werd Warachna ingeklikt.

      Wat is Wivilo’s nornig weefsel, broos en loom! 
      Rafelige demente herinnering. O trezebees.
      Het sissen van neontrash. Averullen, 
      vlasbloemen, rozengeuren: tot scrollvlees verworst. 
      Muskspin grijnst, jij prooitje 
      in mijn info-tainment-kooitje
      Morina ziet – hoewel zij ook bezwangerd is
      van media-zotoïden – de pijp is uit?
      AI brult triomfantelijk boven het maan-roos-vis abc.    

      Waar is het schild in Wivilo’s heim?
      Waar is een laserlamp of een lans?
      ‘De Heilige Doorn’ – symbool van onmacht! –
      kan de pin-beeldenstorm ontmaskeren
      angel van de engelen ont-muskert 
      zie, de Doorn herklutst – als een Jeroen Meus -
      de verwarde rijen nullen en énen – algebrijen - 
      maybe een balans – een kruispunt(spin) 
      als Wivilo’s wilgenkinderen demuskeren willen.